امیر عبدالقادر ابن محی‌الدین مبارز مسلمان الجزایری در 6 سپتامبر سال 1808 میلادی به دنیا آمد. وی در زمره امرا، علما و شعرا بود و اصل او از منطقه وهران الجزایر است. عبدالقادر در برابر تجاوزات قوای فرانسوی در الجزایر قیام کرد و با دستیاری سلطان مراکش و یاری قبایل وطن پرست، از سال 1832 تا 1847 میلادی مردانه با سپاهیان فرانسوی جنگید و کوشید تا امپراتوری عرب را تأسیس کند. وی هم‌چنین با حمایت قبیله‌های عرب، به عنوان سلطان عرب‌ها شناخته شد و قلمرو خود را در شمال الجزایر گسترش داد. پیروزی‌های امیر عبدالقادر باعث شد تا فرانسویان با وی از درِ سازش درآمده و ضمن ترک مخاصمه به امضای قرارداد صلح با او تن در دهند.
بر اساس این قرارداد که در 27 مه 1837 میلادی به امضا رسید، به غیر از پنج بندر که در تصرف فرانسه باقی ماند، سایر نقاط الجزایر آزاد گردید. ولی با کارشکنی استعمارگران فرانسوی، امیر عبدالقادر در 18 نوامبر 1839 میلادی دومین دور مبارزات آزادی‌خواهانه خود را آغاز کرد و با پنجاه هزار سرباز سواره و پیاده، به نیروهای فرانسوی حمله برد. با این حال، چون مبارزات وی بیش از 15 سال طول کشیده بود، نیروهای او تحلیل رفتند و سلطان مراکش و امیر تونس هم بر اثر فشار دولت فرانسه و ضعف و خودخواهی، از یاری او خودداری کردند. در نتیجه امیر عبدالقادر شکست خورد و تسلیم شد. وی در سال 1853 میلادی از حبس آزاد شد به این شرط که دیگر به الجزایر باز نگردد. امیر عبدالقادر سرانجام در 26 می سال 1883 میلادی در 75 سالگی در دمشق درگذشت.