گوسْتاوْ لوبون، دانشمند متفکر و نویسنده فرانسوی متخصص در تاریخ تمدن اسلامی در سال 1841 میلادی در فرانسه به دنیا آمد. وی پس از طی دروس مقدماتی، به تحصیل در رشته پزشکی پرداخت و در این رشته فارغ‌التحصیل شد. دکتر لوبون از پزشکانی بود که به این نکته پی برد که در پیکر انسان نیرویی است که با هر درد و درمانی رابطه مستقیم دارد و شخص را زودتر از هر چیز رنجور می‌سازد و بهتر از هر چیز درمان می‌بخشد. وی دریافت که روح انسان نیرویی است که هم پزشک است و هم بیمار، هم درد است و هم دارو؛ همان چیزی که اگر دردمند شد دیگر داروی پزشکان به درمان آن توانا نیست و نیروی طب در برابر آن، ناتوان خواهد شد.
لوبون دانست که پزشک باید بیشتر از راه روان، بیمار را شفا بخشد زیرا انسان در میان جماعت زندگی می‌کند و در پیرامون جامعه رنجور می‌شود و جامعه روان، او را رنجور می‌گرداند. وقتی که روان، بیمار شد، بدن هم بیمار می‌شود. پس پزشک باید روان پزشک هم باشد. از این رو، گوستاو لوبون راه نزدیکی بین روان و پیکر آدمی را پیمود و از کالبد به روح پرداخت و جان و تن را به یک‌دیگر نزدیک ساخت. وی در این زمینه به بررسی‌های عمیقی درباره روابط آن دو با یک‌دیگر پرداخت و اساس تحقیقات خود را بر روان‌شناسی قرار داد. با این حال، آن چه گوستاو لوبون را به شهرت رساند، تحقیقات تاریخی و اجتماعی او بود چرا که به بررسی درباره روان‌شناسی اجتماعات مختلف و توسعه و تکامل فرضیه روان‌شناسی اجتماعی علاقه تامّی داشت.
وی اساس تحقیقات اجتماعی خود را بر روان‌شناسی قرار داد و برای شناختن روحیات ملل مختلف به سیر و سیاحت پرداخت. لوبون هم‌چنین کتاب‌های متعددی در این موضوع نگاشت که مورد استقبال متفکران کشورهای گوناگون، قرار گرفت و به زبان‌های مختلف ترجمه شد. گوستاو لوبون در سیاحت‌های طولانی خود، مجذوب تمدن مشرق زمین شد و درباره آن، بررسی‌های عمیقی به عمل آورد و حاصل آن را در چهار کتاب مشهور خود تحت عنوان تمدن عرب، تمدن هندوستان، تمدن مصری و تمدن عرب در اندلس انتشار داد. دکتر گوستاو لوبون سرانجام در 13 دسامبر 1931 میلادی در نود سالگی در نزدیکی پاریس درگذشت.