با سقوط سلسله هخامنشی و تأسیس سلسله سلوکیان، یکی از سرکردگان قبایل پارتی در خراسان قدیم به نام اَرَشک، بر فرمانروای سلوکی شورید و پس از شکست دادن وی، در 28 اوت 256 قبل از میلاد، پادشاهی اشکانیان را تأسیس کرد. با این حال، جنگ بین دو طرف ادامه داشت تا اینکه ارشک در سال 247 قبل از میلاد کشته شد و پس از وی، برادرش تیرداد اول به تخت سلطنت نشست، سلسله اشکانیان را به سه دوره تقسیم کرده‌اند که می‌توان آن را با عناوین دوره شکل‌گیری و تثبیت، دوره اعتلا و رقابت با روم و دوره انحطاط و فروپاشی یاد کرد.
پادشاهان اشکانی در حدود 30 نفر بودند که نزدیک به 470 سال بر ایران باستان حکومت کردند. برخی تاریخ‌نویسان، سلسله اشکانیان را از بهترین دودمان‌های حکومت‌گر دانسته‌اند که توانست در مقابل دشمنان مقاومت نماید و حتی در سال‌های آخر حکومت خود توانستند ضمن شکست سنگین رومی‌ها، در معاهده صلح، شرایط را به نفع ایران قرار دهند. همه پادشاهان اشکانی به عنوان احترام به اشک اول، مؤسس این سلسله، لقب اشک را به ترتیب در عنوان خود قرار می‌دادند. دوران حکومت اشکانیان نیز سرانجام در سال 224 میلادی به سر رسید و با قیام اردشیر بابکان و سرنگونی فرمانروایی اشک‌ها، دوره پادشاهی سلسله ساسانیان بر ایران آغاز شد.