آیت الله میرزا عبدالکریم امام جمعه تبریزی در نیمه دوم قرن سیزدهم هجری قمری در خاندانی عالم پرور که سالیان طولانی عهده دار وظایف شرعی و مذهبی بودند، در شهر تبریز به دنیا آمد. میرزا عبدالکریم از نوجوانی به فراگیری علوم مقدماتی و سطح پرداخت و پس از سالیانی به مدارج والای علمی دست یافت. وی بعدها ریاست مذهبی بزرگی در تبریز به دست آورد و دستوراتش نزد مردم اجرا می‌شد. علاوه بر مردم، فرمانداران و مقامات دولتی هم از او حساب می‌بردند. این نفوذ و اقتدار از آن جهت نصیب امام جمعه تبریزی شده بود که خود وی، رفتاری نرم و ملاطفت آمیز و سیرتی پسندیده و علمی وافر و زهدی متعالی داشت. وی در رفع نیازهای همه اصناف خلق تلاش می‌کرد و تا می‌توانست، در رفع گرفتاری‌های مردم می‌کوشید. وی عابدی غیرتمند و پاسدار مقدسات اسلام بود و بیش از هر چیز، غربزدگی را دشمن می‌دانست و از آن تنفّر داشت.
امام جمعه تبریزی، اولین کسی بود که در ترویج شعائر دینی و دسته‌های عزاداری امام حسین ع، همه ساله در ایام محرم، اقامه عزا می‌نمود و بر همه طبقات مردم، اطعام و احسان می‌نمود. وی همچنین از جریان‌های سیاسی غافل نبود و در مواقع لزوم، در این امور دخالت می‌کرد. پس از اعلان مشروطیت، او نیز همانند دیگر علمای عصر، طرفدار مشروطه شد ولی با دخالت بی حد و حصر انجمن ایالتی تبریز در شئون زندگی مردم، وی و جمعی از روحانیان از مشروطه دل‌تنگ شدند. با وقوع قحطی در تبریز، مخالفان، او را به احتکار متهم ساختند و در نهایت با کمک چند تن از مهاجرین قفقازی، امام جمعه تبریزی و پسرش را در آخرین ساعات سال 1296 شمسی برابر با هشتم جمادی الثانی 1336 قمری در خیابان و در حضور مردم به گلوله بستند و به شهادت رساندند. این قتل افکار عمومی را برانگیخت و وجهه دموکرات‌های تبریزی را نزد مردم از میان برد. پس از این حادثه، چنان یاس و ناراحتی و اندوه شدید برای تمامی مردم به ویژه علما رخ نمود که ضمن اعلام عزا، دیگر در عید آن سال، دید و بازدید به عمل نیاوردند و بر آن پدر و پسر می‌گریستند.