به دنبال واقعه فتح لانه جاسوسی آمریکا توسط دانشجویان پیرو خط امام در 13 آبان 1358 و پس از شکست طرح تحریم اقتصادی ایران از طریق سازمان ملل به دلیل وِتوی یکی از اعضای شورای امنیت، برخی از کشورهای اروپایی تصمیم گرفتند که از امضای قراردادهای جدید با جمهوری اسلامی خودداری نموده و ایران را تحت فشار قرار دهند. این تصمیم بازار مشترک اروپا از آنجایی که برای حمایت از آمریکا و محکوم کردن مسئله گروگان گیری انجام می‌گرفت، حالتی سمبولیک و سیاسی داشت و از بار اقتصادیِ غالبی برخوردار نبود. بدین ترتیب پس از پایان مهلت آزادسازی گروگان‌ها و لاینحل ماندن این مسئله، جامعه اقتصادی اروپا به طور رسمی، تحریم اقتصادی ایران را اعلام نمودند.
این اقدام در حالی انجام می‌گرفت که در اعلامیه مشترک کنفرانس 9 کشور اروپایی تنها هدف از این اقدام، تسریع در آزادی گروگان‌ها عنوان شده بود. اما با گسترش این تحریم از سوی کشورهای غربی، اقتصاد داخلی آنان نیز دچار رکود و تورم شد. در طول هشت سال دفاع مقدس، آمریکا و کشورهای بازار مشترک اروپا، ایران را در تنگنا قرار داده و از معامله مستقیم خودداری می‌کردند. حتی در مواردی از فروش و ارسال داروهای مورد نیاز به ایران امتناع می‌نمودند. این در حالی بود که پیشرفته‌ترین تجهیزات نظامی و خطرناک‌ترین سموم شیمیایی را در اختیار رژیم متجاوز عراق قرار می‌دادند و این رژیم را به ادامه جنگ ترغیب می‌کردند. لیکن رفته‌رفته، کشورهای اروپایی دریافتند که فشار آمریکا به ایران نه تنها به نفع آنها نیست بلکه منافع آنان را فدای مطامع آمریکا خواهد ساخت.