چند ماه پس از کودتای 28 مرداد 1332، سپهبد زاهدی، نخست وزیر وقت برای جلب کمک‌های غرب، از آنان برای سرمایه گذاری در صنعت نفت ایران دعوت نمود. پس از چند دور مذاکره در نهایت قرارداد ایران و کنسرسیوم در 28 شهریور 1333 شمسی بین نمایندگان دو طرف امضا شد و در 29 مهر همان سال در مجلس شورای ملی به تصویب رسید. مدت این قرارداد 25 سال و قابل تمدید به سه دوره پنج ساله یعنی چهل سال بود. این قرارداد که تقریباً چهار سال پس از تصویب قانون ملی شدن صنعت نفت ایران و خلعید اجانب امضا شد، به هیچ وجه جوابگوی خواسته‌های ملت ایران نبود. پرداخت غرامت سنگین به شرکت سابق انگلیسی، با توجه به واگذاری چهل درصدی سهام کنسرسیوم به آن به منزله حد اعلای امتیازی بود که دولت انگلستان به دست آورد. همچنین دولت آمریکا نیز خود را وارد معرکه نمود و در غارت نفت ایران شریک و سهیم شد. پس از تصویب این قرارداد، مخالفت‌ها از طرف مردم و روحانیون از جمله آیت الله کاشانی که خود سهم مهمی در ملی شدن صنعت نفت داشت، ابراز گردید و دکتر مصدق نیز از زندان، با آن به مخالفت برخاست. در نهایت، غارتگران بین‌المللی، ظاهراً در چهارچوب قانون ملی شدن صنعت نفت و در اصل برای استثمار ایران و حفظ منافع خود، بار دیگر سلطه خود را بر نفت ایران برقرار کردند و بیست و پنج سال به چپاول گری های خود ادامه دادند.