فخرالدین ابوعبدالله محمد بن احمد بن ادریس حلّی در سال 543 قمری در شهر حلّه در عراق دیده به جهان گشود. ابن ادریس از کودکی به فراگیری قرآن و علوم دینی پرداخت به طوری که در جوانی، فقیهی متبحر و عالمی برجسته شد. او معتقد بودکه تفکر و شناخت برای انتخاب راه درست، وظیفه‌ی هر انسانی است و هر کس که از این نعمت یعنی شناخت و تفکر، استفاده نکند، به نعمت‌های خداوند کفر ورزیده است. به همین جهت، علما و دانشمندان معاصر و متأخر ابن ادریس حلی، وی را به خاطر داشتن شجاعت علمی و تحرک بخشیدن به فقه اسلامی و تشویق به اندیشه‌ی آزاد ستوده‌اند. تا یکصد سال پس از درگذشت شیخ طوسی، تمامی مسندنشینانِ فقاهتِ شیعه، خوشه چینان آراء شیخ و در حقیقت، فقط منعکس کنندگانِ نظرات او بودند تا جایی که می‌توان گفت باب اجتهاد تا حدودی مسدود شده بود. در چنین وضعی، ابن ادریس پای از دایره‌ی تقلید بیرون نهاد و به احیای اجتهاد و اظهار نظر آزاد پرداخت. ابن ادریس دارای آثار گرانبهای چندی است که معروف‌ترین آن‌ها کتابِ «السرائر» از کتب بدیع فقهی می‌باشد که ارزش و اعتبار آن، پس از قرن‌ها به قوَّت خود باقی است. این کتاب علاوه بر اهمیَّت فقهی، به علت دارا بودنِ گزیده‌ای از احادیث، ارزش حدیثی قابل توجهی دارد. این عالم بزرگ مسلمان سرانجام در 18 شوال سال 598 قمری در 55 سالگی دار فانی را وداع گفت.