ابومعشر بلخی به خاطر علاقه به ستاره شناسی به بغداد رفت و به تحصیل در این رشته پرداخت. وی از منابع مختلفی که به زبان‌های عربی، هندی، یونانی و سریانی نوشته شده بود، استفاده کرد تا آن که مشهورترین منجم عصر خود شد. آثار علمی ابومعشر بلخی تا قرن‌ها پس از مرگش در جهان اسلام و غرب، معتبر بود. بر اساس دیدگاه ابومعشر، همه معارف، منشاء الهی دارد و نشانه‌های وحی خداوندی در هر علمی، به چشم می‌خورد. آثار ابومعشر به دلیل برداشتن بخش‌هایی از متون کهنی که اصل آن‌ها از بین رفته، قابل توجه است. از مهم‌ترین آثار به جای مانده از این منجم مسلمان، می‌توان به کتاب‌های اَلْمَدْخَلُ الکَبیر و اَلْمَوالیدُ الصَّغیرَةُ اشاره کرد.