ابویوسف یعقوب بن اسحاق خوزی معروف به ابن سکّیت اهوازی، عالم، شاعر، لغوی، راوی و ادیب مشهور ایرانی و شیعی مذهب، در سال 186 قمری در قریه‌ای در خوزستان به دنیا آمد. وی هیچ گاه از دانش اندوزی باز نایستاد و در رشته‌های مختلف علوم تدریس می‌کرد. ابن سکّیت از خواص اصحاب امام جواد و حضرت امام هادی (ع) بود. وی عشق و علاقه وافری به آل على (ع) داشت و در اظهار عقایدش بی پروا بود. ابن سکّیت، معلّم فرزندان متوکل، خلیفه ستمکار عباسی بود و در ابراز شیعی گری خود، زبانی بی باک داشت، چندان که جانِ خود را نیز به خاطر آن از دست داد.
روزی متوکل که با اهل بيت (ع)، دشمنیِ سرسختی داشت از او پرسید که آیا فرزندان من بهترند یا پسران امام على (ع)؟ ابن سکّیت در جواب گفت: من، تو و فرزندان تو را با قنبر، خادم على (ع) برابر ندارم. متوکل برآشفت و فرمان داد زبان وی را از قَفا بیرون کشند. غلامان او را به بدترین صورت شکنجه کرده و کشتند. ابن سکّیت متخصص لغت و شعر عرب بود و بیش از بیست اثر از خود بر جای گذاشته است که اصلاحُ المنطق و الالفاظ و الاضداد از آن جمله‌اند.