دولت عثمانی در آغاز مشروطیت و زمانی که دولت ایران درگیر مسائل داخلی و مبارزه با آزادی خواهان و مشروطه طلبان بود، با فرصت طلبی، چند منطقه از نواحی مرزی ایران را مورد تجاوز قرار داد و برخی مناطق را به اشغال خود درآورد. در این میان، بر اثر اعتراض شدید روسیه و انگلستان، عثمانی مجبور به تخلیه آن نواحی گردید، اما با حملات دیگر، آن مناطق را دوباره تصرف کرد. این بار نیز بر اثر اعتراض روسیه و انگلستان، نیروهای عثمانی عقب نشینی کردند. اعتراض این دو دولت به خاطر ایران دوستی و یا رعایت حقوق بین المللی نبود بلکه آنان درصدد بودند تا ایران و منافع آن را خود به تنهایی به یغما ببرند و مزاحمی نداشته باشند. چنان که در این مسیر قراردادهای استعماری فراوانی علیه ایران امضا کردند. به طوری که ایران را به سه منطقه نفوذ روس و انگلیس و بی طرف تقسیم کرده و به طور ثابت در کشور حضور نظامی داشتند.