شیخ فریدالدین محمد بن ابراهیم عطار نیشابوری از بزرگان عُرفا و مشاهیر مشایخ صوفیه و شعرا، در سال 513 هجری قمری در نیشابور به دنیا آمد. وی در ابتدا شغل عطاری داشت و صاحب ثروت شده بود. بعدها بر اثر حادثه‌ای، قدم به دایره سیر و سلوک گذاشت و تا آخر عمر در این وادی پَر گشود. عطار، به حقّ، از شاعران بزرگ مُتِصّوفه بود که کلام ساده و گیرنده او با عشق و شوقی سوزان همراه است. زبان نرم و گفتار دل انگیزش که از دلی سوخته و عاشق و شیدا برمی آید، حقایق عرفانی را به نَحوی خاص در دل‌ها جایگزین می‌سازد. عطار از تمثیلات گوناگون و بیان حکایت‌های مختلف در هنگام طرح یک موضوع عرفانی استفاده می‌کند تا مقاصد مُعتکِفان خانقاه‌ها و نکات عرفانی را برای مردم عادی، بیشتر و بهتر روشن و آشکار سازد.
عطار به داشتن آثار متعدد در میان شاعران متصوف ممتاز است. در آثار نظمی و نثری عطار، نکات دقیقی درباره توحید و معارف الهی یافت می‌شود. تألیفات او را تا یکصد و چهارده و بیشتر و ده‌ها هزار بیت شعر، گفته‌اند. اِخوانُ الصَّفا، اسرار نامه، الهی نامه، بلبل نامه، پند نامه، دیوان اشعار، مَنطِقُ الطّیر، تَذکرهُ الاولیاء و جواهر نامه از آن جمله‌اند. عطار به سال 627 یا 628 هجری در فتنه مغول در سن 114 سالگی وفات یافت و بعضی او را مقتول می‌دانند. آرامگاه عطار نیشابوری در نزدیکی شهر نیشابور در استان خراسان واقع است و محفل دوستداران زبان و ادب فارسی می‌باشد.