احمد بن عبدالله بن سلیمان مُعِرِّی تَنوخی، از ادبا، شعرا، نحویین، لُغَویین بسیار متبحّر و حاذق می‌باشد. وی دارای حافظه‌ای عالی و عجیب بود که خارج از حیطه بیان و قدرت زبان می‌باشد، به طوری که هر چیزی را به یک بار خواندن حفظ می‌نمود. ابوالعلاء در کودکی بر اثر بیماری آبله نابینا شد و تا آخر عمر کور بود. در ده یازده سالگی قریحه شعری بسیار عالی در خود مشاهده کرد و از آن پس به سرودن اشعار ناب پرداخت. وی مدتی در مجلس سیدمرتضی عالم و دانشمند بزرگ شیعه حضور داشته و در سلک شعرای درس و مجلس او بوده است. هرچند پس از مدتی به سبب بیان عقایدی باطل، از مجلس درس سید مرتضی بیرون رانده شد.
عقیده مذهبی ابوالعلاء در بین رجال نویسان محل اختلاف و نظر می‌باشد. بیشتر بزرگان این فن، او را به کفر و الحاد محکوم کرده و کافرش می‌دانند. همچنین با بعضی از سوره‌های قرآن معارضه و مخالفت کرده است. ابوالعلاء، تولید نسل را روا ندیده و آن را جنایت می‌دانست که والدین، فرزند را به این دنیا می‌آورند. با این همه، عده‌ای می گویند که ابوالعلاء در اوایل حال، طریقتی باطل داشت ولی در اواخر عمر توبه کرده است. الامالی، الحقیر النافع، الرسایل و... از جمله تألیفات وی می‌باشند.