علی بن عباس بن جُریَح بغدادی، مُکَنّی به ابوالحسن و معروف به ابن رومی و ابن جُرَیح از مشاهیر شعرای اواخر قرن سوم هجری می‌باشد که با فصاحت و بلاغت شعر می‌سرود. ابن رومی در جوانی علوم متداول زمان خود را آموخت و در سرودن شعر نیز مهارتی بسیار یافت. از آن جا که ابن رومی با دیدی انتقادی با مسائل اجتماعی برخورد می‌کرد، اشعار او نشان دهنده واقعیات ملموس جامعه آن روز است. وی هرچند که در اشعار خود از الفاظ فصیح و زیبا استفاده می‌کرد ولی دارای نوعی بددلی و بدفالی در زندگی بود؛ به طوری که هرچه را که به نظرش نامبارک می‌آمد، ترک می‌نمود. هرچند آن چیز، خجسته نیز باشد. ابن رومی در زمان معتضدبالله، شانزدهمین خلیفه عباسی، توسط وزیر خلیفه مسموم گردید و درگذشت. گویند که وزیر از ترس هَجو ابن رومی وی را مسموم گردانید.